De stem van de aarde

De stem van de aarde

Soms fluister ik. Als ik ruimte maak voor de ochtendzon om je wakker te strelen.
Soms schreeuw ik. Dan overstemt mijn oorverdovend gedonder even de stroom van gedachten in je hoofd, of herinnert mijn windkracht je aan mijn houvast, en hoe je niet zonder kan. In onze kern zijn we altijd tot elkaar aangetrokken.
En steeds vaker waarschuw ik. Ik smelt, ik schud of ik droog uit.

De vraag is niet of ik mijn stem laat horen, maar of jullie wel écht luisteren.

Ik weet dat een taalbarrière parten kan spelen. Neem alleen al dat dubbelzinnige gebruik van ‘een stem’ bij jullie. Je kan er een hebben, en tegelijkertijd ook niet.

Denk aan vrouwen in Nederland tot iets meer dan honderd jaar geleden. Of aan de oorspronkelijke bewoners van Australië, tot zo’n zestig jaar terug. Of aan dieren vandaag de dag. En aan mij. Wordt ook mijn stem pas echt gehoord wanneer dat als afspraak wordt vastgelegd?

Stilzwijgen tot dat moment doe ik niet. Elke onderdrukte stem zal, net als een rivier, wegen zoeken om niet dood te slaan. Maar die cultuur van jullie wringt mijn natuur soms in gekke bochten.

Begrijp mij niet verkeerd, ik ben dankbaar voor de vertalers van mijn stem naar jullie regels. Zoals de pioniers die het bestuur van hun organisatie inrichten als een Zoöp. Dan is iemand vertegenwoordiger van het niet-menselijk leven, en krijgt deze een stem in het bestuur. Ook ben ik dankbaar voor permacultuurboerderijen, die de perfecte orde van mijn natuurlijke chaos nabootsen.

Ik ben trots op mijn rivier die de Whanganui wordt genoemd. Tien jaar geleden kreeg zij als eerste rivier een rechtspersoonlijkheid. Alhoewel dat baanbrekend is, was zij in de lokale Maori-cultuur altijd al rechthebbend op zichzelf. Weer zo’n voorbeeld dat sommige stemmen veel eerder gehoord hadden moeten worden.

Nu zijn mijn vertalers bezig om ook de Waddenzee de status van rechtspersoon te geven. Het zijn fantastische stappen. Maar het voelt ook gek. Om jullie taal te spreken, word ik telkens in stukjes gehakt.

Maar mijn rivieren staan niet los van mijn bergen en valleien. Of van mijn bossen en zeeën.
Ik ben een geheel. En ik wil ook graag zo gezien, gehoord, beschermd en erkend worden.

Een manier waarop jullie dat kunnen doen, is door mij op de Werelderfgoedlijst te plaatsen. Als wereld ben ik het originele erfgoed waar al het andere uit geboren is.

Om dit verhaal te vertellen, neemt een groep wandelaars je 45 dagen lang mee naar initiatieven die al naar mijn stem luisteren. Met als eindstop: Parijs. Het motto: De Aarde is Werelderfgoed. Nu nog een droom, maar zo begint alles.

Droom je mee en volg je ons totdat de stappen geschrift staan in jullie taal?