Heilig gesprek

Hoor ik de ander? Hoor hij/zij mij? Hoe mooi zou het zijn als je altijd gehoord wordt?. In een gesprek waarin ieder zichzelf mag zijn; zich helemaal heel voelen. De heelheid is de heiligheid in jezelf. Waar huist die heiligheid en hoe komt die tevoorschijn. Laten we een heilig gesprek voeren; anders gaan spreken met elkaar.

Henry  en Henne Arnold schijnen hun licht hierop.
We ontvangen jou licht erop graag in de reacties

Ligt de waarheid wel in het midden?

Een gesprek gaat vaak vanuit ons denken, onze kennis – de linker hersenhelft. Maar zou je ook de rechter hersenhelft kunnen betrekken. Volledig één zijn met alles en iedereen. Met onze creativiteit. Met onze spirituele vermogens.
Vind je dan de waarheid als een stukje heiligheid in jezelf?
Wat is dan waar?
“De waarheid ligt in het midden” wordt gezegd.. Ja dat zou kunnen. Dat betekent ook dat je jouw waarheid inruilt voor het midden. Of is het zo dat ieders waarheid een facet van de diamant van het leven is. De diamant die in ons midden staat.

Jou waarheid is waar.

Je eigen waarheid; daar ben je zuinig op. Het is voor jou heilig. Dat gesprek gaan we voeren. Als jouw waarheid door de ander volledig gehoord en gezien wordt dan kun je het pas loslaten, of juist verder laten groeien. Niet de waarheid zoeken maar samenwerken aan het fijn slijpen van de diamant van het leven.

Het verlangen om dit te zien en ook de bereidheid hiertoe hebben om de andere te zien en te horen wie hij/zij  werkelijk is. Dat is wat we in een heilig gesprek doen.

Is dat dan nieuw?

Sacra conversazione

Het heilige gesprek komt al in 1435 voor in geschriften als sacra conversazione . Vooral uitgedrukt in schilderijen waar Madonna met kinderen in gesprek met heiligen wordt afgebeeld. Men zag het toen als een gesprek en interactie tussen personen die transformeert in de vergadering van heiligen.

Maar wie zijn de Heiligen. Weet de Paus dat alleen? Zit die heiligheid ook in ieder van ons. We gaan de heiligheid in ons ontdekken in bijeenkomsten waarin we ons innerlijk veilig voelen. We maken de heiligheid vrij en voor ieder beschikbaar, net zoals we in het Veerhuis de grond vrij maken voor iedereen. We vinden dan wat er al stil van binnen aanwezig is en naar buiten mag komen. Je ware natuur en bewustzijn. Er in geloven is niet aan de orde.

Je bent en weet
Je beleeft en geniet
Je bent één met het al
Hoe mooi kan het leven zijn.

In het Veerhuis gaan we verder op zoek.
We worden heiligheid gewaar in het zijn wie we zijn

Gewaarwording in het Veerhuis

Wij zien dat het Veerhuis ons toelacht en inspireert
en dat het water dat door de Waal stroomt
helend  en helder is.
Dat de dijk haar pad geleidt en ons beschutting biedt;
het dorp en de wereld tegelijk.
Het veer brengt ons naar nieuwe oevers;
in het zicht van de nieuwe samenleving als aanzwellende stroom.
Mogen de liefde en het ochtendgloren,
de Aarde en het heelal, evenals onze voorvaderen
geluk schenken aan ieder in en om het Veerhuis.
En mogen de bomen, de zon en de koe
ons evenzeer geluk brengen.
De gewaarwording van heelheid en vrede.

Henry Veerman

Het Heilige Gesprek

Toen Henry me vroeg een bijdrage te schrijven over ‘Het Heilige Gesprek’ moest ik onmiddellijk denken aan de uitspraak van Jezus Christus, zoals opgetekend in Mattheus 18: 20. ‘Waar twee of drie bijeen zijn in Mijn Naam, daar ben Ik in hun midden’. Het houdt me al een tijdje bezig hoe dit op te vatten. In mijn beleving heeft Jezus het hier over het midden van de relatie, de intersubjectieve ruimte. En ‘in Mijn Naam’ kan ik dan niet anders opvatten als: ‘in naam van Liefde’.

In de theorie over intersubjectiviteit wordt het midden, of de relatie, tussen twee of meer mensen ook vaak aangeduid als ‘de derde’ [ruimte], alsof het een persoon is. Het is als het ware de manier waarop we met elkaar omgaan. Wil ik de ander kennen en wil ik ‘gekend’ worden? Kan ik werkelijk ‘instappen’ in de relatie, het grotendeels onbekende, en in dat wat in die ruimte wil ontstaan? In onze individualistische cultuur zijn we veel meer gewend een gesprek of relatie aan te gaan vanuit bepaalde ‘voorwaarden’. De ander zal mij min of meer moeten nemen zoals ik ben en sommige overtuigingen en gewoonten staan voor mij vast. Met de ander is het vaak hetzelfde gesteld.

Voor mij betekent ‘het Heilige Gesprek’ dat ik niet start vanuit mijn ‘gewoonte-zelf’, maar me toevertrouw aan het midden: aan dat wat tussen ons kan ontstaan. Dit is zowel een moedige als een liefdevolle daad, ik ben in zekere zin onbeschermd. Ik ontmoet de ander vanuit het besef dat deze ontmoeting nieuw en uniek is en daarmee de mogelijkheid biedt tot co-creatie. Zoals de Dalai Lama het eens formuleerde: ‘Probeer van iedere ontmoeting iets te leren.’ Nieuwsgierigheid is één van onze belangrijkste eigenschappen. Luister ik écht naar de ander, probeer ik te doorgronden wat het vertrekpunt is van hem of haar? Kan ik de houding aannemen van ‘Leer me je te begrijpen’? Dat is wat de boeddhistische monnik Thich Nhat Hanh omschrijft als ‘Deep Listening’.

In onze ontmoetingen en gesprekken hebben we beiden de verantwoordelijkheid onze intersubjectieve ruimte ‘schoon’ te houden door op tijd misverstanden uit de weg te ruimen, niet in goed of fout te belanden. Martin Buber heeft deze tussenruimte betiteld als ‘Sacred Space’, een begrip dat ook al in de oude culturen terug te vinden is. Het is als een tuin waar, ongemerkt, tussen de bloemen ook altijd weer onkruid gaat groeien. Zo bezien betekent de uitspraak van Jezus Christus aan het begin van dit stuk dat er bij voortduring werk aan de winkel is voor ieder van ons. Het Heilige Gesprek is daarbij tevens ‘love in action’.

Henne Arnolt Verschuren