De ongrijpbare onrust voorbij…

In ban van een ongrijpbare onrust

Voordat ik met de Leergang Samenlevingskunst begon, voelde ik een ongrijpbare onrust in mij. Al jaren schopte ik een beetje tegen de huidige maatschappij. Het schuurde. Al dat consumeren. Ik voelde dat we terug naar de basis moesten, minimaliseren, zuinig zijn op de aarde! Het liefst had ik me willen onttrekken aan de huidige maatschappij, maar hoe dan toch? Ik heb twee fantastische lieve (naar de basisschool-gaande) kinderen en een prachtig huisje (mét hypotheek). Ik wilde wel van alles, maar uiteindelijk moet er ook brood op de plank komen! Voor mijn gevoel zat ik hartstikke vast en dat werkte verlammend.

“Oké, oké, onttrekken gaat dus wat te ver. Maar dan wil ik in ieder geval meer betekenen voor de samenleving!”, was mijn volgende gedachte. “En iedereen heeft het altijd zo mooi over het volgen van je passie. Wat is míjn passie eigenlijk? Op zich zie ik wel in wat mijn sterke punten zijn. Hoe kan ik daar mijn geld mee verdienen?!” Ondertussen bleef ik zitten waar ik zat. Ontevreden. Moest ik me dan toch maar storten in een HBO-studie naast mijn werk? Me verbinden aan een pittige studie van vier jaar, om me klaar te stomen voor een baan in het systeem waar ik niet blij van word?

de Leergang Samenlevingskunst

Toen kwam ik in contact met de Leergang Samenlevingskunst. Hoewel ik het heel lastig vind om te verwoorden wat me zo aantrok, voelde ik vanaf het begin af aan een prettige nieuwsgierigheid die ik verder wilde onderzoeken. Nu, aan het eind van het eerste jaar, kan ik zeggen dat ik zó blij ben dat ik deelneem aan deze academie! Wat een fantastische leerweg. De dagen in het Veerhuis zijn heerlijk, de tijd lijkt te vertragen. Gedurende de lesdagen leer ik door middel van oefeningen in combinatie met de juiste achtergrondinformatie te voelen waar het om draait. Hoe het bij mij werkt, maar ook hoe het in de samenleving werkt.

Het ontwerpen van je eigen jas

Sindsdien voel ik een (tot nu toe onbekende) aangename rust in mij en leer eindelijk te vertrouwen op mijn intuïtie. Ik ben gek op metaforen en ik ervaar het als volgt: Ik voelde me altijd een beetje een dwaler in de-grote-mensen-wereld. Had het gevoel dat iedereen bij de geboorte een soort handleiding heeft meegekregen en dat ze mij die vergeten zijn mee te geven. Ik wist niet goed hoe ik me moest gedragen, mijn plek moest vinden in dit grote geheel en paste allerlei “jasjes” die ik zo goed bij andere mensen vond staan. Maar als ik ze dan had aangetrokken voelde ik me daar toch niet zo prettig bij als dat ik hoopte, of het was alleen maar leuk voor een bepaalde periode. Dan zag ik weer een andere jas die ik wel even wilde aan trekken. Maar deze manier van ontdekken is voorbij! Nu ontwerp ik mijn eigen jas! Vanuit binnenuit is er nu een stem die zich steeds meer durft te laten horen. Daarmee kleur ik mijn eigen stof. En ook al is de jas nog lang niet af, misschien wordt hij dat zelfs wel nooit, ik ben er zo blij mee: het zit als gegoten.