Therapy-speak

Dag 36: Autreches Hermitage

‘Nu ga je over mijn grenzen heen!’ Het is een zin die veel voorbij komt de laatste jaren. Niet alleen mensen, maar ook de aarde schreeuwt deze zin. Met alle communicatiemiddelen die ze tot haar beschikking heeft. Toch gaan we als mensheid consequent over de grenzen van de aarde heen. Waarom horen we haar noodkreet niet?

Kate Raworths model van de Donuteconomie geeft gelukkig een symbool  aan de grenzen van de aarde, een vertaling die ons helpt om de stem van de aarde beter te begrijpen. De donut bestaat uit twee ringen: een sociale basis die zorgt dat we als mens kwaliteit van leven hebben, en een ecologisch plafond dat markeert dat we niet over grenzen van de aarde heen gaan: van het verzuren van de oceanen, tot het verlies van dier- en plantsoorten, tot klimaatverandering. Het definiëren van die grenzen is de eerste stap in het respecteren ervan.

En als we het dan toch over de economie hebben: binnen de korst van de donut blijven, is uiteindelijk goedkoper dan het repareren van een beschadigde aarde. Wetenschappers rekenden uit dat een groene transitie maar twee procent kost van het jaarlijkse gemiddelde inkomen van alle wereldburgers. Als de zwaarste schouders dan ook nog de grootste lasten dragen, hoeft dat niet al te veel pijn te doen. En het massale gebruik van supergoedkope wind- en zonne-energie gaat daarna ook enorm veel geld schelen.

Maar goed, genoeg Economy-talk, terug naar de Therapy-speak. Iets beter luisteren als de aarde haar grenzen aangeeft, daar begint het allemaal mee. En daarmee luisteren we ook beter naar onze eigen grenzen. Want hey, wij zijn als mensen toch gewoon onderdeel van die aarde?